Wachten, wachten en nog eens wachten
- Geschreven door Amy Guijt
De maatschappij en de politiek lijken soms mijlen ver uit elkaar te liggen. Met onbegrijpelijke discussies die regelmatig niet te volgen zijn lijkt het dan ook bijna alsof politici niet in de “gewone wereld” staan. Maar wat blijkt, politici zijn net mensen en de politiek is soms net die “gewone wereld”…
Jaja, tùùrlijk, hoor ik jullie denken. Ik moet eerlijk bekennen dat het mij ook verbaasde, hoeveel gelijkenissen de politiek eigenlijk kent met de “gewone wereld”. Om te beginnen val ik onder een groep mensen die stempels kent als oud, stijf en vermoeiend. De cliché reumapatiënt, heerlijk in een hokje geplaatst. Nog steeds kijken mensen mij regelmatig vragend aan.. “Jij? Maar je bent nog zo jong!”. Nu wil het toeval dat de cliché politicus exact dezelfde stempels kent. En ook hier kijken mensen mij regelmatig vragend aan.. “Jij? Maar je bent nog zo jong!”. Net de gewone wereld.
In Katwijk mogen wij ons overigens prijzen met een hoog percentage raadsleden onder de veertig. Een relatief jonge raad dus. Ook lopen we niet allemaal stijfjes in een pak, praat niet iedereen onvermoeibaar met een iejoor-stem (die ezel uit winnie de poeh) en probeert het grootste deel van de raadsleden ook écht de verbinding met de maatschappij te zoeken.
“Verbinding zoeken” is trouwens typisch iets wat thuis hoort in mijn allergiezone, jeukwoorden top 10 of bullshit bingo. Net als in je kracht staan, de cliënt centraal of het stipje op de horizon. Want wat is dat dan? Hoe kan je in je kracht staan? Wat is centraal? En hoe oneindig is in vredesnaam jouw horizon eer dat we éindelijk eens bij dat stipje aankomen? Prachtige containerbegrippen waar menig politicus zo een handje van uit zijn mouw schut. Stiekem doen we er bijna allemaal aan mee.. sla maar eens een tijdschrift open, kijk naar social influencers of luister op kantoor eens om je heen. Opeens gaan we massaal voor goud (lijfspreuk van een bekende fitnessgoeroe), zetten we onszelf allemaal centraal en roepen we vreemde betekenisloze woorden als HUTS.. want ja Ronnie Flex zegt dat ook. Politiek is soms dus net de gewone wereld.
Al laatst is er nog een wonderbaarlijke overeenkomst die ik heb ontdekt. Doe eens boodschappen op zaterdag, ga naar het ziekenhuis of reis met de NS.. de overeenkomst voel je vast al aankomen. Het codewoord is WACHTEN. In de politiek blijkt dit niet anders, net de gewone wereld! Het principe vierde wachtende in de rij kassa, erbij geldt helaas alleen bij jumbo. De processen duren vaak lang, héél lang.. maar uiteindelijk hopen veel politici na het lange wachten op een goed resultaat en een mooier Katwijk. Net zoals de caissière ook bij tien wachtende uiteindelijk altijd wel je boodschapjes scant, de dokter na een volle wachtkamer toch nog naar je amandelen kijkt & de trein rechts of linksom jou altijd op bestemming brengt. De politiek is soms net de gewone wereld.